Somewhere over the vangrail

De snelweg.Als synoniem voor file, de digitale snelweg, twaalf steden/dertien ongelukken.Iets wat ik liever vermijd, maar wat letterlijk op mijn pad kwam. Het vond plaats onder Aire sur l'Adour waar ik gevolgd door een hevig prikstokkende Française stuitte op de aanleg van een driebaanssnelweg, met daarbij absente markeringen van de GR65.Uiteraard in deze bevroren toestand foto's gemaakt van dit verkeersplein.Het geluk was daarbij aan mijn zijde dat op Tweede Pinksterdag natuurlijk geen werkzaamheden zijn, anders moet je 3km omlopen.Na over wat afrasteringen en opritten te hebben geklauterd, snel doorgelopen met Hannie en Peter naar Latrille waar ik met mijn warrige hoofd mijn zonnebril heb laten liggen.Daar kwam ik pas een kwartier voor het volgende dorp achter, in Miramont.Ik ging weer alleen verder en mistte mijn zonnebril hevig toen het wolkendek oplostte in het blauw.Ik was kwaad op mezelf en strafte me door in een moordend tempo door te lopen.Mijn pauze in de wei werd verstoord door tractoren met hooibalen.De laatste pauze was in Pimbo, het gangsta paradise van mijn huisgenoot Pim.Daar trof ik Louis aan wie ik mijn beklag deed dat alles vandaag zo tegen zat, maar hij refereerde aan het wonder dat na 34km iedereen weer aankomt.Dat deed ik graag net als een gezamenlijke fotosessie.De Duitser die ik gisteren in de kerk trof trakteerde op een chocopudding in de camper van diens vrouw, een sympathieke man.Ik wil deze reis graag nog zoveel teruggeven en steunbetuigen, maar iedereen neemt mij in bescherming.In Spanje wil ik dat graag radicaal omgooien, vooral als er dan meer pelgrims zijn.Ik kwam om kwart voor drie in Arzacq in een puike gite.Het avondeten was sober en de Fransen pikten de tomaten, de enige groenten.Maargoed, ik ben doodmoe, bloedvervelend en morgen zijn het weer dertig lange kilometers naar Arthez de Bearn.