Ostabatman

Slecht weer is op komst. Bij het ontbijt met confituur van het huis (pêche/framboises) vertelde de gastheer niet alleen over de wortels van de Baskische taal uit het neolithische tijdperk, maar liet ons ook het schemaatje meteo tot maandag zien.Dat gaf veel neerslag wat vandaag zich beperkte tot een dichte mist die ook na twaalven niet weggetrokken was en de kleding van binnenuit drenkte.Hoe dan ook vertrok ik omstreeks 7 uur met goede moed naar Ostabat.In Aroue zocht ik een basreliëf van Jacobus als Matamoros, maar was spoorloos.In plaats daarvan zong Renate niet onverdienstelijk Magnificat in de lege kerk. Ik zocht naar mijn ritme, maar de pijn had de rem op mijn benen ingedrukt.Ik denk dat ik de etappe naar Navarrenx te voortvarend heb gelopen, teveel in het onnavolgbare spoor van Hannie en Peter en daar nu de prijs voor betaal.Het was hoe dan ook een mooie etappe met brede paden met helaas geen uitzicht op de bergen.Wel veel schaapjes in de wei.Twee honden gaven me een beroerte toen ze met opengesperde muil op me afstormden, maar de wandelstokken waren wederom het adequate weapon of choice.Na een dorp ging de weg de hoogte in, over gladde vervaarlijke stenen.De weg kwam uit bij de Steen van Gibraltar.Hier bundelen de pelgrimsroutes uit Tours, Vezelay en Le Puy samen naar St Jean Pied de Port.Dat was een magisch moment en daarna voerde de weg over een schaars begroeide heuvel met een kapel Sarceoy waar gehoornde runderen rondscharrelden. Vanuit hier kon je de Pyreneëen al ervaren.Het begon bij Ostabat te onweren,dus liep ik met gezwinde pas naar de gite met een onuitspreekbare naam.Het welkom was verre van warm, de dame zeurde over mijn vroege aankomst en dat de gite pas om 14 uur opende.Maar met het noodweer en 5 min wachten liet ze me toch binnen.Ik voelde me opgelaten en ongewenst, maargoed, niet in elk mens zit een hospitalier en je moet niet blindstaren op goede service.Ik ben in elk geval goede vriendjes met de kat.