Blue Hotel

On a lonely highway.... Speelde door mijn hoofd toen ik aankwam in het slapende dorpje San Martin del Camino. Chris Isaak had de juiste toon hiervoor te pakken. Daarnaast was het een deja vu naar de gite rural in Saint Martin vlak voor Moissac. Zonder kersenboom maar een albergue als motel aan de razende N-120. Het was een gloednieuwe albergue uit 2008 geheel aan het begin van het dorp. Niemand waagde zich hieraan. Ik wel, want ik zag een vriendelijk oud heertje rustiek in de tuin werken. Hij was de mannelijke helft van een adorabel echtpaar. Het wegdek overheerste vandaag de wandeldag met bar weinig variatie. De nacht in Léon was erbarmelijk. De fiesta verliep luidruchtig vannacht en ondanks dat ik bij het enige open raam vertoefde was het bloedje heet. Bovendien sliep er naast mij een grote kale man met een bromsnurk en twee bedden verderop presteerde iemand met zijn neus koffie te zetten. Met rode oogjes vertrok ik zo een half uurtje later dan gepland. Mijn conditie was nog steeds niet optimaal met veel kramp in de spieren. Daarom besloot ik niet de geplande variant te nemen, maar de hoofdroute langs de N-120. Dit besloot ik na het dorpje La Virgen del Camino. De reden was dat op de hoofdroute meerdere dorpen te vinden waren en zodoende bij teveel pijn een albergue binnen handbereik was. Hoewel de markering oneindig was presteerde ik het toch verkeerd te lopen. De camino liep onder de snelweg AP-71 door en ging daar rechtdoor. Daar vergiste ik me en bleef langs de snelweg lopen. Ik werd opmerkzaam van de vergissing toen er geen zuiltjes met jakobsschelpen meer te vinden waren en het grindpad geen voetafdrukken meer vertoonde. Vlak voor dat punt was er een klein mormel van een hondje dat wel even zin had om mij te volgen. Met mijn wandelstokken moest ik toch even duidelijk maken dat ik hier niet van gediend was. In de gids zag ik dat de N-120 een kleine 200 meter boven de snelweg lag en ik vond een pad dat me veilig weer op de route in Valverde del Camino bracht. Daar ontmoette ik de Hollander Bart die in Le Puy op 14 mei gestart was en dus soortgelijke ervaringen had meegemaakt. In zijn gezelschap was de Oostenrijkse Aäron van 19 die vertelde dat hij de Camino had leren kennen door de Duitse caberetier Hape Kerkeling met diens boek Ich bin dann mal weg. Er schijnt een Nederlandse vertaling te zijn. Dus mocht ik terugkomen na mijn verjaardag, goede tip ;-) Met hen heb ik een stukje doorgelopen en liep langs een tafel met snoepjes voor pelgrims. In Villardama del Paramo begon de pijn heviger te worden en liet ik beide jongens hun weg vervolgen. Daar bij de albergue besloot ik desondanks nog 4 km door te lopen om zo de last naar Astorga beter te verdelen. Zo kwam ik na twaalven in San Martin del Camino en heb er een uitstekende nacht gehad. Goed schoon sanitair, een fijn bed met ietwat hard matras en een Spaanse als enige kamergenoot. De rust was wedergekeerd. Morgen ga ik naar de stad met het bisschoppelijk paleis van Gaudi, Astorga.