Als een flagellant heb ik mij vandaag gepijnigd. Eindeloze rijen van platanen, rode aarde, de zon en een lange asfaltweg. Weinig anders bevond zich op het pad. Een saaie eindeloze wandeling zonder uitzicht. De drie dorpen onderweg waren niet op afstand zichtbaar, want onderaan de heuvel of achter een viaduct. Het sloopte me en bewoog me tot introspectie. In mijn oordeel over de laatste weken was ik niet mals. Ik was te egoïstisch, ging teveel prat op wat ik in Frankrijk beleefd had, afgekeerd. Ik wil dit zo graag goed en met genoegen af kunnen sluiten. Wie weet staat het in verband met mijn vermoeidheid. Morgen naar Leon zal ik een nieuwe rustdag inlassen. Voor een laatste herstart en frisse moed om twee weken relaxed, kalm en bewust de Camino te eindigen. Het zal het waard zijn. In Leon heb ik een jeugdherberg met zwembad op het oog waar je in tegenstelling tot de aubergue van de Benedictijnen wel twee dagen kunt verblijven. Vanochtend stond ik vroeg op in onze adobe aubergue. Het dunne matras was verrassend comfortabel en ik werd ruimschoots op tijd 
wakker. Na het dorp begon de weg en bleef lange tijd onveranderd. Naast enkele stenen bankjes aan de zijkant met uitpuilende bermen van plastic, papier en blikjes was er weinig verheffends. In El Burgo Ranero was er een kerk met adobe portaal, maar dat was snel uit. De bewolking aan de horizon bleek slechts schijn, de dreiging kon een brandende zon niet voorkomen. Na dit dorp duurde het tien kilometer alvorens aan te komen bij Reliegos. Het eerste huis bleek een bar waar Beranger, Martin, Anto en Gabriel aan een tafeltje zaten. Voor een schijntje bestelde ik er tortilla, koffie en jus d´orange en met minder had ik na deze martelgang geen genoegen genomen. Ik passeerde enkele hobbitwoningen en hierna begon de lange interne worsteling. Deze laatste 6 km heb ik zelden zo hevig gelopen. In Mansilla de las Mulas kon ik in eerste instantie de aubergue niet vinden omdat er een hostal was met een zelfde naam. Het bleek een prachtige plek met een binnenplaats behangen met aardewerken bloempotten aan de muur. Een prachtige achtergrond voor Windows. In elk geval daar veel gebruik gemaakt. Vandaag ook een meisje ontmoet uit Zweden, Lina, die rustig haar Camino loopt en vandaag een rustdag had. Ook noemenswaardig zijn de stroomstoringen waarmee de blog tot stand is gekomen na onderbrekingen.
wakker. Na het dorp begon de weg en bleef lange tijd onveranderd. Naast enkele stenen bankjes aan de zijkant met uitpuilende bermen van plastic, papier en blikjes was er weinig verheffends. In El Burgo Ranero was er een kerk met adobe portaal, maar dat was snel uit. De bewolking aan de horizon bleek slechts schijn, de dreiging kon een brandende zon niet voorkomen. Na dit dorp duurde het tien kilometer alvorens aan te komen bij Reliegos. Het eerste huis bleek een bar waar Beranger, Martin, Anto en Gabriel aan een tafeltje zaten. Voor een schijntje bestelde ik er tortilla, koffie en jus d´orange en met minder had ik na deze martelgang geen genoegen genomen. Ik passeerde enkele hobbitwoningen en hierna begon de lange interne worsteling. Deze laatste 6 km heb ik zelden zo hevig gelopen. In Mansilla de las Mulas kon ik in eerste instantie de aubergue niet vinden omdat er een hostal was met een zelfde naam. Het bleek een prachtige plek met een binnenplaats behangen met aardewerken bloempotten aan de muur. Een prachtige achtergrond voor Windows. In elk geval daar veel gebruik gemaakt. Vandaag ook een meisje ontmoet uit Zweden, Lina, die rustig haar Camino loopt en vandaag een rustdag had. Ook noemenswaardig zijn de stroomstoringen waarmee de blog tot stand is gekomen na onderbrekingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten