Adam en Eva zijn er na een akkefietje met Satan weggebonjourd, maar toch heb ik er vandaag een achterdeur naar gevonden in Sambol.De nacht was rusteloos in het slechtste bed van de aubergue in Burgos, naast de toiletten en het ganglicht. De vorige avond was prettig warm, maar het restaurant was slecht. Mijn platos combinados met tapas was te vet, weinig smaak, te duur en nog voordat ik om de rekening gevraagd had werd deze bezorgd. Het is de hardheid van de stad. Vandaar dat ik vandaag ben afgereisd naar Sambol, ongeveer 25 km na Burgos voor een menselijke en idealistische ervaring. Sambol is een herberg gerund door vrijwilligers middenin de hoogvlakte aan een bron gelegen met een typische koepel en slechts 10 bedden. Verder is het gespeend
van electriciteit, warm water en toiletten. ´s Ochtends ontmoette ik Marion, die net als ik graag een goedkope overnachting wilde en we besloten gezamenlijk te wandelen. Na het laatste huis van Burgos was er geen industrie meer te doorkruisen en keerde de rust en natuur terug waar ik sinds Logroño vurig naar heb verlangd. Het land werd vlakker en weidser, met vele grassen ruisend in de wind als een vacht van een ongetemd zoogdier. Het was een impressie die we later op de meseta nog grootser zullen ervaren. Elke pelgrim heeft het erover, deze hoogvlakten. Het is een mijlpaal in je camino en in de nihilistische vegetatie kun je je niet voor jezelf verbergen. Een psychologische tombola. Voor mij zal het een nieuwe impuls zijn, nu ik na ruim twee maanden soms mijn spontaniteit verlies. In elk geval was het gezellig deze etappe samen met Marion af te leggen, over muziek, liefde en jong zijn te praten. Marion is 19 jaar oud uit een dorpje tussen Geneve en Lyon. Ze heeft als au pair in zowel Engeland als de Verenigde Staten gewerkt dit jaar en plakt daar de Camino aan vast. Volgend jaar gaat ze de verpleegstersopleiding volgen. We genoten van
de landschappelijke geneugten en we waren nog voor 11 uur in Hornillos del Camino, waar we in de Alimentacion zowel voedsel als een stempel konden bemachtigen. Na een eerste grote hoogvlakte lag Sambol daar in het dal met enkele schaduwrijke plekken onder de bomen. Bij de herberg vonden we Martin die vandaag slechts 13 km had afgelegd. Het duurde niet lang of onze hospitalero arriveerde in zijn Mercedes. Het was een Duitser van middelbare leeftijd, meer yuppie dan hippie met overhemd en hoornen bril. Zijn naam was Bernhard. Een zeer aardige vent bleek later. De bedden waren comfortabel en aan alles was gedacht. We hadden een internationaal gezelschap. Met de jonge Koreaan Keyong Jun, de Zuid-Afrikanen Steven en Ann, de Spanjaarden Jesus en Alejandro en Martin en ik als Nederlandse delegatie. We zouden een prima uithangbord voor de Verenigde Naties kunnen vormen. De avond deelden we allen mee in de maaltijd.
Adam en Eva zijn er na een akkefietje met Satan weggebonjourd, maar toch heb ik er vandaag een achterdeur naar gevonden in Sambol.De nacht was rusteloos in het slechtste bed van de aubergue in Burgos, naast de toiletten en het ganglicht. De vorige avond was prettig warm, maar het restaurant was slecht. Mijn platos combinados met tapas was te vet, weinig smaak, te duur en nog voordat ik om de rekening gevraagd had werd deze bezorgd. Het is de hardheid van de stad. Vandaar dat ik vandaag ben afgereisd naar Sambol, ongeveer 25 km na Burgos voor een menselijke en idealistische ervaring. Sambol is een herberg gerund door vrijwilligers middenin de hoogvlakte aan een bron gelegen met een typische koepel en slechts 10 bedden. Verder is het gespeend 
van electriciteit, warm water en toiletten. ´s Ochtends ontmoette ik Marion, die net als ik graag een goedkope overnachting wilde en we besloten gezamenlijk te wandelen. Na het laatste huis van Burgos was er geen industrie meer te doorkruisen en keerde de rust en natuur terug waar ik sinds Logroño vurig naar heb verlangd. Het land werd vlakker en weidser, met vele grassen ruisend in de wind als een vacht van een ongetemd zoogdier. Het was een impressie die we later op de meseta nog grootser zullen ervaren. Elke pelgrim heeft het erover, deze hoogvlakten. Het is een mijlpaal in je camino en in de nihilistische vegetatie kun je je niet voor jezelf verbergen. Een psychologische tombola. Voor mij zal het een nieuwe impuls zijn, nu ik na ruim twee maanden soms mijn spontaniteit verlies. In elk geval was het gezellig deze etappe samen met Marion af te leggen, over muziek, liefde en jong zijn te praten. Marion is 19 jaar oud uit een dorpje tussen Geneve en Lyon. Ze heeft als au pair in zowel Engeland als de Verenigde Staten gewerkt dit jaar en plakt daar de Camino aan vast. Volgend jaar gaat ze de verpleegstersopleiding volgen. We genoten van 
de landschappelijke geneugten en we waren nog voor 11 uur in Hornillos del Camino, waar we in de Alimentacion zowel voedsel als een stempel konden bemachtigen. Na een eerste grote hoogvlakte lag Sambol daar in het dal met enkele schaduwrijke plekken onder de bomen. Bij de herberg vonden we Martin die vandaag slechts 13 km had afgelegd. Het duurde niet lang of onze hospitalero arriveerde in zijn Mercedes. Het was een Duitser van middelbare leeftijd, meer yuppie dan hippie met overhemd en hoornen bril. Zijn naam was Bernhard. Een zeer aardige vent bleek later. De bedden waren comfortabel en aan alles was gedacht. We hadden een internationaal gezelschap. Met de jonge Koreaan Keyong Jun, de Zuid-Afrikanen Steven en Ann, de Spanjaarden Jesus en Alejandro en Martin en ik als Nederlandse delegatie. We zouden een prima uithangbord voor de Verenigde Naties kunnen vormen. De avond deelden we allen mee in de maaltijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten