Deze orde van arme ridders van Christus spreekt tegenwoordig nog tot de verbeelding. Afgelopen dagen in de fenomenale natuur van de Montes de Leon was de weg doordrenkt van vele referenties aan deze broederschap die als grondregel heeft geen bloed te vergieten. Vandaag ben ik aangekomen in Ponferrada, de tempeliersstad met een sprookjesachtige burcht. Gisteren vertrok ik uit Astorga voor een lange dag om in de bergen het Cruz de Ferro te bereiken. Nadat ik de avond ervoor de vliegtickets naar Santiago kreeg veiliggesteld stelde ik Ilare, mijn Finse kompaan voor gezamenlijk de weg voort te zetten. Aangezien mijn heup een zware last vormde besloten we op halve
kracht te lopen en mocht ik ergens teveel pijn hebben slechts tot Rabanal del Camino te lopen. Dit rustige tempo gecombineerd met de kaleidoscopische bloemenpracht, de paarse heide en de vergezichten maakten de dag zeer aangenaam. Ilare is ook een uitstekende gesprekspartner. Als aankomend theologiestudent hebben we veel gediscussieerd over de grondslagen van religie, zoals bijvoorbeeld het afleggen van stenen dat zowel in het Jodendom als Christendom een ritueel is. In Rabanal del Camino kochten we een literfles Aquarius en at ik uit zekerheid de chorizo uit Léon in zijn geheel op. Dit was vanwege de verhalen van wilde honden in Foncebadon die je vanuit de rug zouden aanvallen, maar uiteraard is dit geleden tijd, aldus Abel. De huizen zijn hier nu van mooi natuursteen gemaakt, met mooie houten balkonnetjes. In Foncebadon waren inderdaad veel huizen vervallen, maar er heerste een levendigheid met twee aubergues en een opgeknapte kerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten