Bid en werk. De benedictijnen kenden niet veel andere tijdbestedingen. In Samos is deze levenswijze samengebald in één van de oudste nog bestaande kloosterorden van de wereld. Ik heb er gisteren in de aubergue overnacht. In de gids stond deze beschreven als zijnde een Spartaanse zeer sobere herberg. Maar ik werd aangenaam verrast door goed mordern sanitair en Middeleeuwse wandschilderingen in de gewelven van de ruimte. Het was een gedenkwaardige overnachting en het is toch maar weer mooi om in je laatste dagen nog een attractie als deze bezocht te hebben. Voor deze dag werden Ilari en ik al zeer vroeg wakker, omstreeks 5.20 uur door een onbesuisd snurkende pelgrim. Na Ponferrada is het eenvoudig de nieuwe pelgrims van de oude pelgrims te onderscheiden. Er zijn veel meer groepen op de Camino, vaak met matchende T-shirts. Men is luidruchtiger, heeft weinig respect voor de nachtrust (iemand kreeg een ´happy birthday´ om 5.45 uur) en vertrekt vroeger om mee te gaan in de rush. Ilari en ik deden er een schepje bovenop. Na onze yoghurt vertrokken we in het donker door het naaldwoud op de berg om tijdig in Hospital de Condes te arriveren. Ilari wordt de laatste dagen door zijn vader, een diplomaat in Londen en Madrid, vergezeld en hij moest met een taxi arriveren. Zodoende namen we na de eerste koffie van de dag afscheid zodat ik vooruit kon spoeden naar Samos om de beddenstatus te controleren en zij zodoende veilig waren. Hiervoor moest ik door enkele zeer kleine Galisische dorpjes met een zeer authentiek karakter. Vrouwtjes in schorten, boeren met hooivorken hun kudde koeien voortdrijvend en ik kreeg zelfs een pannenkoek aangeboden. Ik houd van deze regio. Het is Engeland, maar toch ook weer niet, na al dat dorre grasland is dit een verademing. In Triacastela wist ik niet dat ik in Triacastela was,
daarvoor moest ik terug naar een naambordje van de aubergue. Dat schijnt zo wel vaker verhuld te zijn, zeker met een aankomst vanaf de andere kant. Hier ging de variant van Samos naar links over de grote weg. Tussen de kloven van de rivier trof ik onze merkwaardige Italiaanse vriend. Een opvallende gestalte met kaal hoofd, borstelige wenkbrouwen, een vrouwenhoed met blauwe strik en die ons aanspreekt met ´bello´. Na 5 km ging de weg bij San Christobal over nieuwe paden langs kleine muurtjes. In Samos kocht ik een bocadillokit met brood, kaas en tomaat om dit voor de spiraalvormige backpackqueue te verschalken. ´s Avonds een rondleiding gehad en was getuige van een Spaanse bruiloft in de kloosterkerk. Overal rijst en bloemen. Vandaag liep ik samen met Rob naar Sarria om daar een zondagse rust te houden. Wasje doen, biertje drinken, bloggen en vanavond in een goed Italiaans restaurant dineren. Het houdt de rust na de rushes van afgelopen dagen en zo kom ik toch op 9 of 10 juli aan. Ilari en zijn vader stopten hier ook, samen met veel Nederlanders, dus het belooft een mooie avond te worden. De open haard werd bemand door velen met gratis schnapps van de hospitalero.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten