Naar de grens van Galicië

Onheilspellende wolken vanochtend in Ponferrada. In onze slaapruimte was een Duitser rotsvast de ramen gesloten te houden zodat we in een sauna overnacht hadden. Na een yoghurtje waar we ondertussen vele pelgrims zagen vertrekken verlieten we langs het Castillio de los Templarios de stad en begon er een lange reis over stoeptegels. Ilary liep vandaag weer mee en vandaag was ik in staat een sneller tempo aan te houden over dit vlakke terrein. Tussen Cruz de Ferro en O Cebreiro is er veel bewoonde wereld zodat we zowel over veel asfalt moesten lopen als verleidingen van koffie moesten afslaan, maar dat na 7 km niet konden en we samen met onze maat Manuel het zwarte spul innamen. Het landschap werd buiten de dorpjes groener met af en toe prachtige paden. Ilary kocht bij een kraampje een zak met verse kersen die we in het volgende dorp in het gras opaten. Bij het laatste dorp stond er nog 4,1 km genoteerd. Hier regeerde de leugen, maar omdat het een mooie passage door het voorland van de bergen door de wijngaarden van de Bierzo voerde namen we dat voor lief. Alleen begin ik wat afkeer van fietsers te krijgen die heel mechanisch begroeten met ¨ola, buen camino¨ en dan langs scheuren. Ik zeg principieel ¨buena aventura¨- In Villafranca namen we de intrek bij de privé herberg Avé Felix die gerund wordt door de familie Juto, maar waar een Franse hospitalero zat die ook eens in Naaldwijk in de tuinbouw gewerkt wad. Hij raadde ons in Klein Santiago het playa aan, een mooi gazonnetje annex strand aan de rivier.