Palazzo

De koningin wuift dikwijls vanaf een bordes het plebs toe.Vandaag heb ik de koninklijke suite van de aubergue in Palas del Rei. Deze ruimte is voorzien van tien bunkbeds, een badkamer met twee douches en toiletten en een balkon met zicht op het gemeentehuis. Het was een groot geluk te noemen daar terecht te komen. Vandaag was de camino een supersonische achtbaan aangezien in de vorige plaats Portomarin velen een teleurstelling moesten verwerken in de hoop op een slaapplek. De dag was nog niet begonnen of er liepen al velen achter elkaar over de soms smalle zandpaden. Bij stapsteenpassages gaf dat nog wel eens problemen. In elk geval was ik al snel onderweg over een voetgangersbrug. Ik verlangde naar de tijd dat de kalmte en de bezinning op de weg voelbaar was. Het was kortweg onbehaaglijk. Ik zeur echter niet al lopende, ik blijf in ultreia denken. Na ongeveer 15 km nam ik een koffiepauze en ik zag Rob arriveren die aanschoof voor een kop koffie. Een andere gozer die iets verderop bij een picknicktafel kwam ook buurten en hij bleek een Belg, net afgestudeerd in architectuur. Zijn naam was Ben, een bijzonder aardige en geestige vent. Hij liep sinds 25 dagen. Samen vervolgden we de weg langs cruceiros, wegkruisen met de kruisiging van Christus, waaronder een exemplaar uit 1100. In dorpjes zag je dat veel locale MKB dit overnamen, zoals een kabelbedrijf. Vlak vóór Palas de Rei kwam ik Ilari ook weer tegen die vandaag alleen zonder zijn vader liep. In het dorp was het nog even niet zeker hoe laat de aubergue openging, maar gelukkig was dit om één uur. We waren nummer 13, 14 en 15 in de backpackqueue.Het dorp stelde niet zoveel voor verder, er waren enkele supermarkten en bars met een overdekt marktplein. In een ijzerhandel zag ik op de televisie fragmenten van de begrafenisceremonie voor Michael Jackson in een joekel van een kist.Morgen gaat de tocht naar Arzua, en dan resten er nog twee dagen...