Weer op pad

Een echte pelgrim is altijd onderweg, ook na Santiago is er een weg, naar de Atlantische Oceaan wel te verstaan. Ik ga naar de plaats waar Romeinen en paganisten de Via Stellae naar het einde van de wereld liepen: Kaap Finisterra. Het betekent meer dan drie dagen de pelgrimage te verlengen. Het is het stuiten op een fysiek einde. Een afbakening van land en water. Er schijnt in het water een gele pijl zichtbaar te zijn met ¨New York 5000 km¨. Zeg nooit nooit. Vannacht sliep ik in het Seminarium Menor op een verdieping met 150 bedden. Het was er verrassend sereen. Iedereen was blijkbaar kapot van het feesten of uitgeput van de Camino. De meesten laten het afweten. Slechts 2% van de pelgrims loopt door naar de Kaap. Zodoende liep ik de eerste minuten alleen. Vanaf het Praza de Obradorio ging de weg steil naar beneden over de Rua de Hortas snel buiten de stad. In een kwartier stond ik alweer in een eucalyptusbos. Het was vandaag uitermate vochtig. Spoedig ging de regenhoes erover en de jas aan. Aangezien het maar 22 km was naar Negreira deed ik het zeer rustig aan. Na mooie passages kwam ik ook langs enkele villa´s met woeste waakhonden, maar die goed van de buitenwereld afgeschermd waren. Het voelde goed dit laatste hoofdstuk te voltooien en ik heb ondanks de regen intens genoten van de natuur. In een klein dorpje na ongeveer 10 km had ik koffie. Daar ontmoette ik de drie dames uit Bayern Verana, Julia en Angela. Ze waren net klaar met hun school en wilden nog een bijzonder einde geven hieraan door samen van Ponferrada naar Finisterra te lopen. Vanavond ga ik met hen dineren en met mijn Rioja belooft het een mooie zondag te worden, met regen.