Hoe sluit je een ingrijpend hoofdstuk uit je leven af. Doe het abrupt, confronteer jezelf met een onneembare veste, een glimp van de toekomst. Dit alles komt bij elkaar bij Kaap Finisterra. De kaap niet ronden met een zeilboot, maar te bestijgen, te reinigen in de zee en vervolgens het vorige leven afwerpen door tijdens de zonsondergang aan de hoge horizon de oude kleding te verbranden en de nieuwe aan te trekken. Voor mij blijft dit dus beperkt tot sokken en ondergoed, zo Hollands als dit bloed is. Toch doet het veel met me. Meer nog dan bij Santiago. Bij deze laatste etappe rook ik al spoedig de ziltige zeelucht. Een geur die intenser en heviger werd bij elke stap. Het dreef ons naar de Kaap. Vanochtend in Oliveiroa om 5.30 uur de biezen gepakt en nog snel koffie gedronken in het kleine keukentje van de albergue. De eerste meters verliepen in het donker. Voordat je
in Hospital aankomt bestijg je eerst een brede asfaltweg waar in prachtige okertinten de wieken van de windmolens achter een schaduwrijke achtergrond oplichtten. In het dorpje Hospital was er een bar aan de rand van de weg waar ik als verjaardagscadeau sinaasappelsap en cake kreeg van Martina. De weg splitste zich naar Finisterre en Muxia en we gingen van het asfalt af door een prachtig heuvellandschap met golvend graan. Na een Spaanse groep te hebben gepasseerd kwam de oceaan voor het eerst in beeld. De baai van Cee was reeds zichtbaar. Bij een Hermitage was ook Kaap Finisterra vanuit de verte zichtbaar, toen nog 16 km. Na het Menu del Dia in de Puerto was het tijd voor de laatste twee kilometers. Het beklimmen van deze rots ging in een
roes. Ik vloog over de autoweg, of was het meer omdat ik een toilet behoefde. Ik weet het niet, maar ik kwam bij het 0,00 km paaltje. Foto´s gemaakt natuurlijk en ook van de vuurtoren uit 1853. Het moment was daar. Ik beklom de rots en confisqueerde een zitplaats op de eerste rang voor de zonsondergang. Die was net bezig en aangezien er veel bewolking was, was deze slechts gedeeltelijk te zien. Het was hoe dan ook een schouwspel, een special effect. Dit was het einde, iets waar je alleen iets van hebt gelezen maanden geleden. Enkele minuten stokte mijn adem. Aan de andere kant van de kaap bevond zich een monument voor alle verbrande schoenen. In een schoenencrematorium waar enkele pelgrims over gebogen stonden gooide ik mijn sokken. Die had ik niet meer nodig, ik heb nog twee paar.
Hoe sluit je een ingrijpend hoofdstuk uit je leven af. Doe het abrupt, confronteer jezelf met een onneembare veste, een glimp van de toekomst. Dit alles komt bij elkaar bij Kaap Finisterra. De kaap niet ronden met een zeilboot, maar te bestijgen, te reinigen in de zee en vervolgens het vorige leven afwerpen door tijdens de zonsondergang aan de hoge horizon de oude kleding te verbranden en de nieuwe aan te trekken. Voor mij blijft dit dus beperkt tot sokken en ondergoed, zo Hollands als dit bloed is. Toch doet het veel met me. Meer nog dan bij Santiago. Bij deze laatste etappe rook ik al spoedig de ziltige zeelucht. Een geur die intenser en heviger werd bij elke stap. Het dreef ons naar de Kaap. Vanochtend in Oliveiroa om 5.30 uur de biezen gepakt en nog snel koffie gedronken in het kleine keukentje van de albergue. De eerste meters verliepen in het donker. Voordat je 
in Hospital aankomt bestijg je eerst een brede asfaltweg waar in prachtige okertinten de wieken van de windmolens achter een schaduwrijke achtergrond oplichtten. In het dorpje Hospital was er een bar aan de rand van de weg waar ik als verjaardagscadeau sinaasappelsap en cake kreeg van Martina. De weg splitste zich naar Finisterre en Muxia en we gingen van het asfalt af door een prachtig heuvellandschap met golvend graan. Na een Spaanse groep te hebben gepasseerd kwam de oceaan voor het eerst in beeld. De baai van Cee was reeds zichtbaar. Bij een Hermitage was ook Kaap Finisterra vanuit de verte zichtbaar, toen nog 16 km. Na het Menu del Dia in de Puerto was het tijd voor de laatste twee kilometers. Het beklimmen van deze rots ging in een 
roes. Ik vloog over de autoweg, of was het meer omdat ik een toilet behoefde. Ik weet het niet, maar ik kwam bij het 0,00 km paaltje. Foto´s gemaakt natuurlijk en ook van de vuurtoren uit 1853. Het moment was daar. Ik beklom de rots en confisqueerde een zitplaats op de eerste rang voor de zonsondergang. Die was net bezig en aangezien er veel bewolking was, was deze slechts gedeeltelijk te zien. Het was hoe dan ook een schouwspel, een special effect. Dit was het einde, iets waar je alleen iets van hebt gelezen maanden geleden. Enkele minuten stokte mijn adem. Aan de andere kant van de kaap bevond zich een monument voor alle verbrande schoenen. In een schoenencrematorium waar enkele pelgrims over gebogen stonden gooide ik mijn sokken. Die had ik niet meer nodig, ik heb nog twee paar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten