Home Sweet Home

Hoe wasset nou? Die vraag zal de komende weken waarschijnlijk vaak gesteld worden. Zeven weken in Frankrijk en zes in Spanje gaan niet in de koude kleren zitten. Het was enerverend. Maar nu was de batterij op en de vlucht vanochtend kwam op het juiste moment. Het was goed vertoeven in het Pop Hostel met de Zuid-Amerikaanse wandschilderingen en het balkonnetje in Malanares. Geen dronken laatkomers, geen snurkers en een fijn laken. Ik heb heerlijk geslapen en werd weer vroeg wakker. Om 6.00 uur opgestaan en uitgecheckt bij de balie. Vervolgens dezelfde weg met de metro naar het vliegveld gevolgd alwaar op monitors stond vermeld dat de vlucht uit terminal 1 zou vertrekken. Hiervoor moet je net als in Schiphol over lange

Guernica

Deze blog begint met een huishoudelijke mededeling: mijn vliegtuig uit Madrid morgen vertrekt om 10.10 uur naar het Hollandse luchtruim en landt om 12.35 te Eindhoven Airport. Vluchtnummer is FR5406. Voor zover dc huishoudelijke mededeling. Belangrijker was het aanschouwen van één der meesterwerken in moderne kunst. Monumentaal in omvang, een aanloop van jaren,een heftige voorgeschiedenis en vele blikken verf, daar kun je dit werk het beste mee omschrijven. De Guernica uit 1937 is hét magnum opus van Pablo Picasso. Het is geschilderd in een cruciaal scharnierpunt in diens oeuvre. Het is een voortvloeisel uit zijn classicistische repertoire, maar laat daarnaast een geëvolueerde vorm van kubisme zien. In subject toont het met een vrouw en dood kind, een paard, een stier en wapengekletter de gruwelen van de Spaanse Burgeroorlog. In de zalen die aan het werk in het Reina Sofia gewijd zijn - drie maar liefst met bijbehorende voorstudies en gelijksoortige werken. Na de pelgrimage gezocht te hebben naar mijn eigen ziel wilde ik dit document van Spaanse geschiedenis beleven. Hiervoor vertrok ik om 6.00 uur uit mijn downtown hostal en wierp een laatste blik op de kathedraal van Santiago. Hier zal ik voorlopig niet te vinden zijn, maar houd het smeulend in mijn achterhoofd. Het was een snelle wandeling naar het Estacion del Autobuses, waar ik beneden Eva uit Münster weer aantrof en we samen de verhalen deelden over Finisterre en Muxia. Op het vliegveld werd een andere droom bewaarheid. Ik trof Thomas. Ik wist al van Antoine dat hij was doorgelopen na Saint Jean Pied de Port, maar nu zag ik hem in levende lijve en hij vertelde dat hij zich bekwaamd had in het buiten slapen. Hij liet mooie foto´s zien van de albergues waar hij geslapen had. Mijn vlucht vertrok om 11.00 uur, maar ik was al ruim van tevoren ingecheckt bij de balie van Ryanair. Ook bij de beveiliging geen problemen. Daarna een vlucht van circa 75 minuten, gelijk de speelduur van Bambi naar schatting. Mooi uitzicht op het dorre centrale Spanje en een stoel bij het raam. In Madrid na aankomst snel overgestapt op de metro. De gloednieuwe lijn 8 naar Nuevos Ministerios functioneerde prima en binnen 45 minuten stond ik bij station Tribunal. Vandaar was het goed zoeken naar het Pop Hostal in de underground scene van Madrid. Deze was uiteindelijk ergens in een appartementencomplex gevestigd, en het was zowel goedkoop als goed geventileerd. Ik heb een benedenbed bij het raam.´s Middags de stad in gelopen via allerlei kleine straatjes met exotische bars, heb wat fruit gekocht en liep zuidwaarts tot ik bij de Gran Via aankwam. Zo liep ik naar het Prado. Een meisje die collecteerde voor doofstomme kinderen vroeg mij een bijdrage en een formulier in te vullen. Ik gaf haar twee euro, maar ze morde en wees dat er diverse mensen 10 en 20 euro gegeven hadden. Er stonden maar liefst tien mensen op de lijst. Lang leve de barmhartigheid. Ik liep langs het Prado, maar liet het links liggen omdat ik me toch liever stortte in de moderne kunst en de grote wens de Guernica te zien. De wens werd ingewilligd, maar ik kreeg ook inzicht in enkele kunstgenootschappen van Spanje uit de jaren 70, een retrospectief van Juan Muñoz, Fischli & Weiss, Matthew Buckingham, Walid Raad en Peter Benjamin. Een mooi museum met vriendelijke suppoosten. Vanavond ga ik het uitgaansleven hier kortstondig verkennen zodat ik morgen voldaan de laatste sprong naar ons kikkerlandje kan maken.

Einde/The End/Ende/Fin

Hoe sluit je een ingrijpend hoofdstuk uit je leven af. Doe het abrupt, confronteer jezelf met een onneembare veste, een glimp van de toekomst. Dit alles komt bij elkaar bij Kaap Finisterra. De kaap niet ronden met een zeilboot, maar te bestijgen, te reinigen in de zee en vervolgens het vorige leven afwerpen door tijdens de zonsondergang aan de hoge horizon de oude kleding te verbranden en de nieuwe aan te trekken. Voor mij blijft dit dus beperkt tot sokken en ondergoed, zo Hollands als dit bloed is. Toch doet het veel met me. Meer nog dan bij Santiago. Bij deze laatste etappe rook ik al spoedig de ziltige zeelucht. Een geur die intenser en heviger werd bij elke stap. Het dreef ons naar de Kaap. Vanochtend in Oliveiroa om 5.30 uur de biezen gepakt en nog snel koffie gedronken in het kleine keukentje van de albergue. De eerste meters verliepen in het donker. Voordat je in Hospital aankomt bestijg je eerst een brede asfaltweg waar in prachtige okertinten de wieken van de windmolens achter een schaduwrijke achtergrond oplichtten. In het dorpje Hospital was er een bar aan de rand van de weg waar ik als verjaardagscadeau sinaasappelsap en cake kreeg van Martina. De weg splitste zich naar Finisterre en Muxia en we gingen van het asfalt af door een prachtig heuvellandschap met golvend graan. Na een Spaanse groep te hebben gepasseerd kwam de oceaan voor het eerst in beeld. De baai van Cee was reeds zichtbaar. Bij een Hermitage was ook Kaap Finisterra vanuit de verte zichtbaar, toen nog 16 km. Na het Menu del Dia in de Puerto was het tijd voor de laatste twee kilometers. Het beklimmen van deze rots ging in een roes. Ik vloog over de autoweg, of was het meer omdat ik een toilet behoefde. Ik weet het niet, maar ik kwam bij het 0,00 km paaltje. Foto´s gemaakt natuurlijk en ook van de vuurtoren uit 1853. Het moment was daar. Ik beklom de rots en confisqueerde een zitplaats op de eerste rang voor de zonsondergang. Die was net bezig en aangezien er veel bewolking was, was deze slechts gedeeltelijk te zien. Het was hoe dan ook een schouwspel, een special effect. Dit was het einde, iets waar je alleen iets van hebt gelezen maanden geleden. Enkele minuten stokte mijn adem. Aan de andere kant van de kaap bevond zich een monument voor alle verbrande schoenen. In een schoenencrematorium waar enkele pelgrims over gebogen stonden gooide ik mijn sokken. Die had ik niet meer nodig, ik heb nog twee paar.

2000 Km

Als het verpletteren van een millenniumbug overschreed ik vandaag de magische grens van 2000 km. Stiekem ben ik dol op dit soort statistieken en kijk ik elke paar weken hoeveel ik per dag loop en hoe ver het is tot het einde.Als ik het goed heb uitgerekend was het 440 km van Vezelay naar Le Puy, 744km van Le Puy naar Saint Jean,783 km van Saint Jean naar Santiago en daarna 89km naar Finisterre. Dat is 1967km naar Santiago en betekent na 22km gisteren vandaag over 2000km.Het ging niet vanzelf.Vandaag een slopende etappe van 33km naar Olivieira met alle gevaren en slechte markeringen van Frankrijk.Grommende viervoeters die kordaat je als vrijbuiters tegemoet treden.De tocht begon in de mist in een fraai bos.In het tweede dorp ging ik werkelijk de mist in bij een splitsing zonder pijl.Het pad raasde naar beneden, maar geen zuilen en voetsporen.Na tien minuten besloot ik terug te lopen wat een goede keus bleek te zijn.In A Pena aangevallen door een hond die ik ruim 100m lang op afstand moest houden met stok en ik kwam met de schrik vrij.Dit was ik lang niet meer gewend,maar dat maakt Finisterre straks mooier.Diverse kuddes runderen werden door straatjes naar de weiden geleid.Nabij Santa Maria gepauzeerd en uniek stempel ontvangen.Vervolgens raakte ik aan de praat met de Italiaanse kleuterjuf Martina die sinds Astorga onderweg is.We liepen samen verder en lunchten in een weide.In de verte waren de laatste heuvels voor het einde zichtbaar.De albergue is in een mooi oud gebouw in het dorp gevestigd en ook anderen behoren ertoe.Straks een dagmenu en morgen op weg naar het einde en de 23 jaar op le quattorze juillet.

Weer op pad

Een echte pelgrim is altijd onderweg, ook na Santiago is er een weg, naar de Atlantische Oceaan wel te verstaan. Ik ga naar de plaats waar Romeinen en paganisten de Via Stellae naar het einde van de wereld liepen: Kaap Finisterra. Het betekent meer dan drie dagen de pelgrimage te verlengen. Het is het stuiten op een fysiek einde. Een afbakening van land en water. Er schijnt in het water een gele pijl zichtbaar te zijn met ¨New York 5000 km¨. Zeg nooit nooit. Vannacht sliep ik in het Seminarium Menor op een verdieping met 150 bedden. Het was er verrassend sereen. Iedereen was blijkbaar kapot van het feesten of uitgeput van de Camino. De meesten laten het afweten. Slechts 2% van de pelgrims loopt door naar de Kaap. Zodoende liep ik de eerste minuten alleen. Vanaf het Praza de Obradorio ging de weg steil naar beneden over de Rua de Hortas snel buiten de stad. In een kwartier stond ik alweer in een eucalyptusbos. Het was vandaag uitermate vochtig. Spoedig ging de regenhoes erover en de jas aan. Aangezien het maar 22 km was naar Negreira deed ik het zeer rustig aan. Na mooie passages kwam ik ook langs enkele villa´s met woeste waakhonden, maar die goed van de buitenwereld afgeschermd waren. Het voelde goed dit laatste hoofdstuk te voltooien en ik heb ondanks de regen intens genoten van de natuur. In een klein dorpje na ongeveer 10 km had ik koffie. Daar ontmoette ik de drie dames uit Bayern Verana, Julia en Angela. Ze waren net klaar met hun school en wilden nog een bijzonder einde geven hieraan door samen van Ponferrada naar Finisterra te lopen. Vanavond ga ik met hen dineren en met mijn Rioja belooft het een mooie zondag te worden, met regen.

Het goede leven

Zo heette het bier dat Thijs en Timme samen met mij dronken na het trainingsdagje in Gulpen te Limburg. Al het goede van dit bier zit in Santiago en zo is alles met bier ook goed. Zo spreekt geen alcoholist, maar een rasechte beeriser. Dit genootschap is mijn leven en ook tijdens de tocht waren ze verre van afwezig, al was het maar vanwege de ingeblikte cheeseburger, de USB stick met bagage en de sigaar waarmee ik van plan ben mijn sokken in de fik te steken op het strand van Finisterra. Het is bijna tijd om naar huis te gaan, maar een dag extra in Santiago betekent even goed feest.

Santiago apostol

Ik ben er, het is volbracht. Vanochtend om 8.28 betrad ik de Plaza Obradorio, het immense plein voor de kathedraal van Santiago de Compostela. De nacht ervoor had ik in Monte de Gozo overnacht, een complex dat op de heuvel voor Santiago in het Heilige Jaar 1989 voor het bezoek van de paus was ingericht. De weg vanaf Arzua was lang, 34.6 km met een dicterende stijging die menig pees overuren deed draaien. 's Avonds kon ik daarentegen genieten van een eerste blik op Santiago, met de kathedraal verborgen achter de buitenwijken. Het complex Monte de Gozo kon meer dan 800 pelgrims herbergen. Qua structuur had het meer weg van barakken uit een zeker kamp, maar de kleine slaapruimten met acht personen en voldoende luchtcirculatie maakten het een comfortabele nacht. De avond ervoor in restaurant Sousas alvast de triomf gevierd met een speciaalbier van San Miguel en mercardios. 's Ochtends normale tijd rond 6.30 uur opgestaan en met Marku en Ilari de stad betreden. We poseerden met het naambord bij de entree van de stad en daarna was het zoeken naar de oude stegen en straten. Vanuit het niets passeerden we ogenblikkelijk het noordportaal, het pelgrimsportaal. Daarna door een poort de trap af met aan de rechterhand het Parador en ineens dook daar het Obradoreio op, de facade uit 1750. Ilari en ik voelden intense blijdschap omhelsden elkaar en wisten dat nu alles anders was. Eerst snel een pensionnetje geregeld, pension Estrela bij Praza San Martino. Daarna als de bliksem naar het pelgrimsbureau om het Compostela op te halen, waarvoor je eerst twee trappen omhoog moet alvorens je bij de balie voor het "papiertje" te melden. De doorstroom was vloeiend en twintig minuten later gaf ik mijn credenciales af aan een jongedame die mijn naam op het Compostela latiniseerde naar Casparius. Bij het document ook gelijk een koker voor kreukels gekocht, wat wel nodig is als ik straks doorreis naar Finisterra. 's Middags bijzondere ontmoetingen met de jongen die ik eerder bij Decazeville tegen het lijf liep en die mijn Frans met Spaans accent beschreef. Hij bleek eerder met Thomas te hebben gelopen, mijn kompaan uit Augsburg die in Saint Jean bleek te zijn doorgelopen en gisteren in Santiago was aangekomen. Ongelooflijk. Als ik die weer kon treffen. De mis in de kathedraal was prachtig. Ondanks de toeloop van de toeristen was het mooi geleid door een non met zwierende armgebaren tijdens de zang en enkele buitenlandse priesters die ons in de eigen taal toespraken, zo ook een Belgische pastoor. Dat moet vooral voor Ben, mijn Belgische maat die we weer troffen, een mooi moment van herkenning geweest zijn. Helaas slingerde de Botafumeiros vandaag niet, het enorme wierrookvat waarmee de kwade luchten van de pelgrims werden verdreven. Ik geef ze geen ongelijk. Acht man moeten het gevaarte bedienen. 's Middags in cafe Dakar gegeten, waar in een rotvaart van gang gewisseld werd. Ilari kwam de Korean Guy weer tegen om in 24 uur naar Finisterra te lopen. Ik doe het hem niet na, maar het toont wel de lef die hij tijdens de reis getoond heeft.