Klinkt als een adelijke titel en heeft ook zulke statige allure.Daarvoor moest ik wel 27km afleggen over de flanken langs de Loire met het renaissancekasteel Lavôute-sur-Loire en het chateau op de vulkaantop in Polignac,beide onderkomens van de ooit vooraanstaande gelijknamige familie.Om 7.30 uur de sleutel van de gite ingeleverd bij Les Rives sur Arzon. Ontbeten vlak buiten de stad op een boomstronk. Ik was na de laatste dagen toch wat vermoeid en had wat last van platvoeten. Het eerste deel ging door een dal met veel weilanden.Af en toe een boer met een veewagen of ingewikkeld landbouwwerktuig,die altijd te groeten of zwaaiden.De Loire is hier op zijn mooist en ik zie Lorrain of Corot al voor me, driftig achter een ezel.In één dorpje vriendschap met een hond gesloten die kwispelend een kilometertje meehuppelde.Bij Lavoute-sur-Loire heb je een archetype vampederkasteel.Op een rots met woeste rivier,spitse torens en donkere dennenwouden.De vulkanen waren echter nooit te ver weg,met grillige sculpturen.In Polignac brood met mousse du canard gegeten en in de vesting een colaatje besteld. Vanuit daar nog geen Le Puy zichtbaar.Daarvoor moest ik een heuvel op en zag het in al zijn glorie liggen:statue Notre Dame, een soort Vrijheidsbeeld,op een spitse rots downtown de St Michel d'Aighuilhe en natuurlijk de kathedraal. 
De straten buigen naar elkaar toe en omhelzen de passanten. Ik ging allereerst op weg naar het Bureau de Poste om daar een nieuwe regenhoes, zeep, jeugdherbergkaart, onderbroek en zonnebril in ontvangst te nemen, en niet te vergeten, de nieuwe ANWB gids voor de GR65 naar St Jean au Pied de Port. Daarna terug naar boven gelopen naar de Auberge de Jeunesse en ontmoette mijn Germaanse vrienden uit Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland. Drie fietsers. Eentje ervan had een gehorig lichaam, met gesnurk van een drachtige zeug en knetterscheten. Maar alledrie zeer vriendelijk, elk met mooie verhalen over de verinnerlijking van de tocht en de mooie dingen die nog gaan komen. Zoiets pept je onbewust goed op en na de rustdag morgen ben ik vastberaden de Pyreneen in iets meer dan een maand te bereiken. Voor iedereen die me tot dusverre online heeft gesteund heel veel dank en dan denk ik aan vader, moeder, Timme, Thijs (en andere beerisers), Teuni, Renee, Marcel en Dirk en Martin, waarvan de laatste een onvergetelijk verblijf in Australië gewenst.
De straten buigen naar elkaar toe en omhelzen de passanten. Ik ging allereerst op weg naar het Bureau de Poste om daar een nieuwe regenhoes, zeep, jeugdherbergkaart, onderbroek en zonnebril in ontvangst te nemen, en niet te vergeten, de nieuwe ANWB gids voor de GR65 naar St Jean au Pied de Port. Daarna terug naar boven gelopen naar de Auberge de Jeunesse en ontmoette mijn Germaanse vrienden uit Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland. Drie fietsers. Eentje ervan had een gehorig lichaam, met gesnurk van een drachtige zeug en knetterscheten. Maar alledrie zeer vriendelijk, elk met mooie verhalen over de verinnerlijking van de tocht en de mooie dingen die nog gaan komen. Zoiets pept je onbewust goed op en na de rustdag morgen ben ik vastberaden de Pyreneen in iets meer dan een maand te bereiken. Voor iedereen die me tot dusverre online heeft gesteund heel veel dank en dan denk ik aan vader, moeder, Timme, Thijs (en andere beerisers), Teuni, Renee, Marcel en Dirk en Martin, waarvan de laatste een onvergetelijk verblijf in Australië gewenst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten