Hollandsch supplement

Zondag 29 maart 2009: "Per (J)Asperen ad astra"
Culemborg - Lindebos (29km)
De dag begon vroeg. In mijn van verwarming verstookte, maar derhalve riante gastenverblijf op SVR-camping de Hoge Kuil in Culemborg bliepte de wekker om 7.40 AM. Ik had zin in een broodje, maar het werd oploskoffie en Brinta, om daar alvast aan te wennen. Na die 29 km van gister was een waterkoker geen overbodige luxe en kon ik na een rugzakelijke herindeling spoedig vertrekken. De omschakeling naar zomertijd was mij ontschoten, dus na een handdruk van de boer en een blik op het nieuwboren puppynestje startte de klok om 10.35 uur. Het eerste traject voerde langs de uiterwaarde van de Lek langs het water door zompige rivierklei. Veel voorbijgangers, de locale forenzen-uitwaai-plek. Verder op de dijk werd het rustiger en raakte ik het pad kwijt (hoewel de Garmin correct navigeerde). Wat volgde was een lange mars over het asfalt, op hoogte. Daar was het een af en aan gesjees van zeepkisten die uit het vet gehaald waren. De lunchplek was een uitmuntend panorama op een viaduct over de A2. Na deze hindernis wisselde de vegetatie voor de fruitbomen in de Betuwe. Door lintdorpen als Acquoy en Asperen reeg zich het pad. Brrr, hagel.... Horeca was er bij fort Asperen, in een houten taveerne. De waard trakteerde bij elke cola op een imitatie-Merci. Hij deed ook aan drinken op rekening. Het lichaam hield stand, maar was toch gehavender dan gedacht. De GPS was wederom niet geheel correct ingevoerd, waardoor de etappe van 25km werd verlengd naar 30km. De laatste 5km was slepend, maar wel mooie delen door het riet over planken (Het 'laarzenpad'). Daarnaast overal bunkers van de Hollandsche Waterlinie, vervaarlijk gestekeld die gek genoeg vaak als dierenverblijf gerecycled waren.Halverwege midden op de dijk stond er pardoes een man achter me. Hij hield triomfantelijk mijn tent omhoog, die ongemerkt van mijn tas moet zijn gevallen. Opmerkelijk, want de beste man moet haviksogen gehad hebben mij waar te nemen. Engelen bestaan. Een hachelijk moment was er bij de laatste serie boerderijen: een boerderij met vier grommende rottweilers op een rij voor een laag hek. De fanatiekste had zijn poten erover, zenuwslopend. Uiteindelijk om 19.00 uur uitgeput arriveerde ik bij Camping 't Lindebos. Daar werd ik hartelijk verwelkomd en mocht slapen in de "slechtweervoorziening", wat eigenlijk de kinderboerderij was met aan weerszijden kippen. Wat een gastvrijheid voor één mailtje. Na de bami was het om 21.30 uur naar bed (naast de Pelgrim(R) verwarming).

Maandag 30 maart 2009 "Aalst Bommelerwaard vs Aalst Waalre"
Lindebos - Aalst (17km)
Een dozijn biologische wekkers kwelde mij om 4.00 uur 's ochtends. De kippenren was bij het ochtendgloren al volop in bedrijf. Ik ben gelukkig om 6.30 uur van bed gelicht, omdat om 8.00 uur een projectgroep verstandelijk beperkten de camping zou versterken. De familie Huttenhuis had mij uitgenodigd voor een kop koffie, wat uitliep op een inspirerend uur verhalen over de Gregoriaanse cantorij, Rome, de mentale mangeling van een pelgrim onderweg en de filosofie van de camping, terwijl ondertussen mijn lunch werd bereid. De campingbaas vertelde me dat hij een eerdere pelgrim een engeltje voor onderweg had meegegeven voor een latere terugkomst. Hier bedankte ik vriendelijk voor de eer, maar heb dit zeer motiverend ervaren. Ik zal wederkeren. Om 9.15 uur ging ik op pad met vers water in de camelbak naar Vuren voor inkopen bij de Spar. Vanuit daar was het nog een half uur lopen over de Waaldijk naar de veerpont naar Brakel.
Aldaar belde ik camping de Rietschoof in Aalst voor de volgende overnachting, een kleine 9km van daaruit. Bovendien was hier de eerste markering van het LAW Pelgrimspad. Wederom veel asfalt en ik voelde dikke blaren opkomen. Aalst doemde om 14.45 uur op. Nog geen NB, want een NH kerk, dus geen stempel. Bij het laatste stuk volgde een wave van blaffers langs de dijk. Op de camping tegenslagen: de toiletsleutel pastte niet en ik moest tot twee keer toe de beheerster in golfcar attenderen. De blaar op mijn rechtervoet had de omvang van een knikker en heb ik doorgeprikt. Op de koop toe begaf de brander het; de Coleman Fuel viel slecht te vergassen in de generator, druk op de pomp was slecht, de vlamregeling was waardeloos waardoor overmatige roetvorming. Het werd koude tomatensoep en Hoegaarden voor de troost. Welterusten.

Dinsdag 31 maart 2009 "Land van Maas en Waal"
Aalst-Drunen (23km)
De ochtend begon om 7.30, met rijp op 't gras. Bibberend de tent uit. De douche was een drama, een miezerig straaltje kokend heet water. Snel weg van dit caravankerkhof. Om 9.30 heb ik de sleutel ingeleverd en na ontbijt van Hartkeks en Fred&Ed snel mijn biezen gepakt. De koude was van tijdelijke duur, want binnen een uur gingen eerst het thermohemd en daarna het fleecevest uit. Al snel kwam ik bij de eerste pont over de Maas. Kleiner dan dit kan niet, gekker wel. Aan wal was een gedicht te lezen van A. Roland Holst en op het veer hing een plakaat met (jawel) de Veerpont van Drs P. Ik had geluk dat de veerman aan boord was en sprak hem mijn bewondering voor dit stukje poëzie uit. Langs kasteel Nederhemert was het 3km naar Heusden met het tweede en laatste veer, een heuse fortificatie grotendeels daterend uit de 16e eeuw. Binnen de kazematten vind je een tijdscapsule naar Swiebertje. Mooi was de "Sociëteit voor senioren" compleet met jeu de boulesbaan. Ik kocht er een worstenbroodje en vormde in ensemble met een appel mijn lunch. Buiten de stad voelde ik de pijntjes van dag 1 en 2, weliswaar beloopbare blaren, maar pijnlijke heup. Verbeten rustte ik uit bij een fietsknooppunt. Met de nodige wilskracht sleepte ik mij naar Elshout, waar ik aan de praat raakte met een tuinierende vrouw, die een camping op geringe afstand van de Loonsche en Drunensche duinen wist. In Drunen heb ik maaltijdsalade en mueslirepen gekocht en friet bij de snackbar gehaald. Nog een uur lopen langs de weg. Om 18.00 uur kwam ik aan bij camping de Schaapskooi, eigenaresse verwelkomde mij in het gangpad. Het alleraardigst terrein met mij als enige gast kreeg royaal avondzon en de tent stond al snel. De eigenaresse gaf me bij aanmelden een kijkje in de schaapskooi waar ik een lammetje mocht knuffelen (aah...). Met Grolsch goudblond viel al snel de avond in. Vanaf morgen is het nog iets meer dan twee dagen lopen naar Aalst-Waalre, ongeveer 50 km. Daar zal ik het weekend bij mijn ouders verblijven, de laatste voorbereidingen treffen (lees: brander oplappen) en definitief zuidwaarts trekken.

Woensdag 1 april "De IJzeren Man"
Drunen - Vught (9km)
Een stralende ochtend. Om 7.40 uur ging de wekker af en ik werd overgoten door een subliem IKB. Het inpakken gaat met de dag vlotter en om 9.40 was ik klaar de duinen in te trekken. Aldaar kwam ik twee dames tegen waarvan één oud-pelgrim, ik zou ze later de weg wijzen. De Loonsche en Drunensche Duinen ken ik vooral van Hugo van den Loonsche Duynen, de bokkenrijder van Villa Volta uit de Efteling. De route door het bos werd echter niet gemarkeerd door enig satanisch gildeteken. Dus fantaseerde ik al lopend hoe de bende zich in deze Sahara van het Noorden verschanste. Esthetisch een hoogtepunt in het NL parklandschap. Er was niemand, behalve een groep nordic walkers, je bent per definitie in Nederland. Al snel vond ik het pelgrimspad terug, via Drunen heb ik zeker een tiental kilometers afgesneden. Het pad was verrassend saai, op de rand van het bos, naast weilanden. Weinig zandbak gezien uiteindelijk. Op een driesprong met zes blaffende honden was ik ontnuchterend snel in de bewoonde wereld. Vijfhonderd meter later sloeg het noodlot toe. De pijn in mijn heup werd heviger en heviger en sloeg hard toe als een zweepslag. De 110 km was te ambitieus, de rugzak te zwaar, het tempo te hoog. Kortom, ik kon geen kant op. Ik trachtte verder te lopen, maar een voorbijganger adviseerde mij de wandeling te staken. Zwaar teleurgesteld wachtte ik een half uur, maar het mocht niet baten, de heup was overbelast. Niet Oisterwijk, maar Waalre vormde het eindstation van deel I. Het werd liften. Godzijdank binnen 40 minuten kreeg ik een lift van een bejaard echtpaar die in mij hun globetrottende zoon herkende. Hij was freelancer en maakte o.a. wandeltochten door India die hij als reisverslag op internet postte. Het echtpaar maakte een rijtour en boden zelfs aan mij voor de deur af te zetten. Aldaar een balans opgemaakt: een afspraak gemaakt met de fysiotherapeut op vrijdag, een reparatiekit voor de brander besteld via internet, de rugzak woog bijna 21(!) kg en moet terug naar ongeveer 15 kg. Het belooft een lang weekend te worden. Ik houd moed en het beeriser noodpakket is intact.